O DÍA NO QUE DECIDÍN NON VOLVER A UN CONGRESO DE ESCRITORES
Unha vez convidáronme a un congreso de escritores no pazo de Mariñán. Eu sentíame amplamente feliz, coma cando os meus pais cedían a patria potestade a curas e monxas durante unha fin de semana para que me recluíse en convivencia católica. Como o peche se facía na compañía cunha chea de rapazas, non había adolescente coa primavera do seu corpo a piques de rebentar que se negase a asistir. Ben sabiamos que a máis intensa excitación que se lograba era coller unha cativa da man mentres entoabamos algunha canción de Bob Dylan adulterada espiritualmente cunha letra en español pretencioso, pero superaba á distancia cotiá. O encontro de autores comezou con Celestino Poza informándonos, coa mera educación discreta da súa presenza, de que pagaba el aínda que as salvas fosen de El-Rei. As xornadas diurnas avanzaban en discursos de culturismo lector e debates dedálicos aos que non lle atopei orientación alén de servirmos de espellos para o culturismo lector. A falta de cla exterior, estabamos os invitados coma público cautivo. Devolvendo sumisamente o convite, aplaudíamos todo o que se nos facía ás veces de plausible. Marchou o día e todo virou cara ao goce. A primeira noite, asistín a un vergonzante expolio do moble bar e a unha tramitación urxente de media ducia de presadas de tabaco envoltas por parte do grupo salvaxe dos chamados. Non necesariamente os máis novos. As dúas seguintes non variou a programación da velada. Esa cadea de sensentidos empuxoume a malpensar na elegante excusa de Miguel Anxo Fernán Vello para permitirse participar nun debate vespertino e curarse aínda san de ser testemuña daquelas noites de vasos comunicantes. Un tipo listo o de Cospeito, pensei. E sigo pensando. Poder aprender de persoeiros coma García Bodaño ou Xulián Maure nas sobremesas, escoitar a sabedoría científico-literaria de Xosé Miranda, compensaba do descalabro. Porén, tras aquela oportunidade, obrigueime a min mesmo a negarme no tempo futurible a algo así. Mesmo redactei un e-correo imitando a carta que enviou Faulkner a John Kennedy tras invitalo este a xantar na Casa Branca: "Señor presidente: non son máis ca un granxeiro e non teño roupa axeitada para ese evento. Agora bien, se vostede ten algún interese en cear comigo, con moito gusto o convido á miña casa de Rowan Oak, en Oxford, Mississippi". A lei que castiga a soberbia aplicouseme: foi decidir non asistir a ningún congreso de escritores e non volver recibir un convite ao primeiro.
Photo: Farmer at Irwinville (1938) John Vachon. Library of Congress.