NON HAI CON QUEN FALAR

HAI UNS DÍAS que lle retirei a palabra ao televisor. Antes sempre contestaba aos saúdos dos presentadores, mesmo cando me parecían impostados, como me acontecía con Xosé Ramón Gayoso. O meu tío Juan aprendeume sendo eu neno que se debe contestar ás persoas que entran no salón da túa casa. O seu razoamento baseábase en que prender o televisor é un xesto de convite, por espectral que sexa o visitante. Así que eu, veña a dar fala á imaxe bidimensional, aínda que ela se estenda nun monólogo semellante ao de Bieito XVI. Algún asesor abriu a conta do Papa en Twitter dispoñendo que soamente se siga a si mesmo; iso si, en sete idiomas. Tal vez, leven razón Platón e máis o pontífice e habitemos unha simulación informática. A especulación, formulada polo filósofo de Oxford Nick Bostrom semella un xogo de lóxica, pero físicos da universidade de Washington investigarán se o universo é un recreación virtual. Sospeitando que sexa certo, deixexei de falar cos presentadores e cos opinadores. Grazas a observalos en silencio descubrín que, se os partidos compiten por ser o máis parecido a Galicia, a televisión logrou ser cuspidiña a Berlusconi. Está arruinada no ético, ten a pel estaricada coma un tambor dos que coida Luciano Pérez, e fai máis acusacións ca na Praza de Avilés. No fondo, o Papa acerta ao preguntarse e contestarse sen interlocutores. Non hai con quen falar.

Photo. Kamil Firat