ESTIGMA E ENDODONCIA

Hai tres actos que me poñen medo: recibir certificados inesperados, cruzarme con cans nas escaleiras do edificio sen ver un espazo de escape e acudir ao dentista. Nunca me atrevín a mirar Marathon man. Esta mañá concatenáronseme os tres. O único que tiña previsto era a cita médica, por unha endodoncia que se aliviou á categoría de empaste. Como sabía que tiña que ir á consulta da miña estomatóloga, levei, a xeito de relaxante muscular, Religión, razón y espiritualidad de Arnold L. Davidson, a quen veño descobrindo grazas á editorial Alpha Decay. Na sala de espera, mentres sufría o asubío aterrador e agudo dun torno aplicado nunha dentadura allea souben que a manifestación da divinidade nos santos era un asunto que se daba por suposto, sen necesidade dunha proba física, ata o 14 de setembro de 1224. Nese día, un querubín cruficado de seis alas aparéceselle a San Francisco de Asís, quen queda cego e nota que lle agroman polo corpo as Cinco Chagas de Cristo. O espectáculo tivo que ser fantástico porque, conta Tomás de Celano en A vida primeira de San Francisco (1229), os cravos non eran metálicos, senón "formados da súa propia carne e cun negror idéntico ao ferro". O corpo de San Francisco foi quen de xenerar un estigma de maquillaxe oscarizable. Naquel momento de vida ascética, a doutora reclamoume. Camiñando cara ao trono, fantasiei con que a miña dentadura rexenerase o calcio preciso para que o dente recuperase o seu volume orixinal sen intervención humana. O malo foi que non se me apareceu un querubín de anuncio de dentrífico.