PALPITA
Estou en contra de que se asubíen os símbolos. Non deixa de parecerme pueril que alguén se moleste por iso, pero deberíamos evitalo mesmo no caso do himno español, tan estrondoso e tan cheirante á vida abandonamente marcial que levaban os militares franquistas, entre a taberna e a sala de bandeiras, mentres os rapaces da mili cargaban coas bolsas da compra das súas señora. O normal na Final de Copa é que, coa protesta anunciada, non soase himno algún ou que soase un himno deportivo e non político; tal vez un pasodobre racial. O Partido Popular ameaza con leis ridículas e multas que son brindes ao sol, pero o españolismo actúa movido por unha necesidade de afirmación reveladora da súa debilidade que o leva a cometer estes erros estratéxicos. Esas medidas extremarán á provocación cara a unha chea de cidadáns que opinan que rexeita que lles regulen os sentimentos por decreto lei, que lles normativicen o rexeitamento a unha música que representa, entre moitas outras ideas, a unidade de España. A identidade española, a existencia dunhas características comúns e demarcadas por unhas fronteiras, responde a unha teima castelá que arrincou co totalitarismo dos Reis Católicos e que agora palpita civilizado e democratizado, pero palpita.
Photo: Giuseppe Grimaldi