A NEVE CALVA
EU PROCEDÍA da costa verdescente de Lugo, do raio transparente da Mariña caribeña, cando se me botou enriba o San Froilán. Caeume con todo o seu peso de barracas e altofalantes amplificando a Samantha Fox. Cando todo acalmou, chegou o inverno. Foi cuspidiño aos que había no franquismo: con frío paralizador e nevadas que prohibían para cruzar a rúa sen esvarar. Despois, a democracia foi consolidándose. Convertínme en nostálxico dunhas nevaradas que non cheguei coñecer. Outros añoran Serra Mestra mentres soñan con baixar a ladeira que conduce a A Habana coa camisa aberta e a gorxa clara para cantar Y en eso llegó Fidel. A Castro bótano de menos como se o comandante chegase e mandase parar, como se puidese dicir neve e logo nevase. A invernía da democracia, coas nevadas tímidas e inacabadas, parece atoparse cómoda. «Con Franco nevaba máis», adoita dicir Bolaño, o maese do restaurante Cantábrico. E non lle falta razón. Como os encoros da dictadura estaban cheos, as folerpas eran máis cargadas e feitas. Esta invernía sigo confiando en que haxa neve en Lugo Distrito Federal porque, se non, terei que ir buscala á Fonsagrada. As persoas criadas na costa non sentimos atracción polo mar porque é o decorado eterno da porta de atrás, pero botamos en falta a neve. Parécenos o pelo dun calvo, que sendo pouco, cae despacio.