Canalblog
Editer l'article Suivre ce blog Administration + Créer mon blog
Publicité
O CABARET VOLTAIRE. Seit 2005.
4 février 2017

AEROPORTO AIRIÑOS, AIRIÑOS AIRES

Riverside Drive

A DENTISTA amosoume o luns unha praca dos corredores interiores da miña boca. Explicoume a estratexia bélica que aplicaría durante as dúas horas seguintes. Mentras falaba do asalto sorpresivo que acometería co torno contra as almenas premolares e da carga retardada coa espátula polo flanco dereito, eu lembraba Le Rhin. Lettres à un ami (O Rin, Cartas a un amigo), de Victor Hugo. O novelista visitou en 1840 as ruínas do castelo de Heidelberg, en Alemana, que fora palacio de Federico IV. «Non podes imaxinar a furia coa que os franceses o devastaron entre 1689 e 1693. Barrenaron as terrazas e as entradas das torres mestras; prenderon lume nas teitumes, fixeron estoupar bombas entre as Dianas e as Venus das fachadas», escribe cun pracer violento e perverso.
Mentres se me adormecían a anestesia e a boca souben por El Español que demoleran a Casa Guzmán, o precioso chalet que o noso Alejandro de la Sota (Pontevedra, 1913; Madrid, 1996), deixara en Algete en 1972. De la Sota explicara ao seu cliente que «lo bueno de hoy en día es que podemos hacer una casa abierta que se cierre; parece que es una tontería, pero esa es la gran novedad. Estar dentro de tu casa y que en ella penetre el jardín». A vivenda é tan valiosa que o Museo de Arquitectura de Munich loitou por facerse coa maqueta e é referencia para os estudantes. As segundas xeracións son dadas á barbarie: os herdeiros da Casa Guzmán tirárona para erixir un edificio aparatoso, tosco; con aire de cuartel prusiano.
Xa recomendaba Victor Hugo que «cando se fai unha ruína, hai que facela ben». Non se lle pode negar ese logro a Medea, que protagoniza obra teatral de Seneca que vén de traducir José Manuel Otero para Toxosoutos. O martes falei co excatedrático de Latín, que me contou o escritor cordobés usa a historia da muller que asasina —mesmo aos seus fillos— por desamor e vinganza para explicar que o xerme do caos está dentro do cosmos, «que a civilización acaba matando o progreso». Engadiu que Séneca viviu o tempo de Calígula e Nerón, «polo que usa a traxedia para interpretar a civilización do seu tempo». A maiores, apuntou que Medea está ambientada en Corinto, que se consideraba daquela unha cidade ideal.
O autor latino ignorou a advertencia de Platón de que «a cercanía ao mar provoca nas cidades unha tendencia á desorde». Maruja Mallo desménteo. Naceu en Viveiro, onde Galicia limita con Inglaterra mar por medio, e realizou unha arte obsesivamente ordenada, sobre todo se a miramos en contraste coa improvisación vitalista que gobernou a súa vida. A Real Academia Galega de Belas Artes estará o sábado en Lugo para decicir os actos que lle organiza polo Día das Artes Galegas.
A referencia a Platón linlla a Jean-Yves Jouannais en El uso de las ruinas (Acantilado), unha historia de cidades destruídas que avanza dende Mesopotamia ata o Nova York do 2001. A solitaria conclusión positiva que tira Jouannais das guerras é que favorecen a harmonía entre próximos: «O conflito arrastra aos pobos a non preocuparse máis que os uns dos outros».
Os destrutores tamén teñen unha moral, aínda que é unha moral persoal e danina para os outros. O director Óliver Laxe busca ese residuo ético na mente dos incendiarios. Un deles protagonizará a súa próxima película, Aquilo que arde. «A través da figura dun pirómano quero que o espectador entenda que quen sofre é por que, á súa vez, está a sufrir», defende. Onte fixo un cásting en Navia de Suarna, na montaña de Lugo, para rodar no verán.
O venres estiven lendo a Xavier Senín (O alfaite portugués, Galaxia). Ambienta na fronteiriza Lobeira unha serie de estampas —un cobrador da luz acusado de contrabandista, un xastre luso esnaquizdo pola confección ou un sancristán que interpreta Yesterday en misa—, que recordan os personaxes de calquera vila desa Galicia que vai quedando soterrada.
Non me gusta que esa capa do noso país desapareza, pero agradecería que se esfumase esoutra que pensa que soamente Rosalía e Castelao foron necesarios. Cada vez que se fai unha dotación importante cóllese o nome dun dos dous de sempre para bautizalo. En Vigo aínda saben que hai máis persoeiros porque puxeron Álvaro Cunqueiro ao novo hospital. Daquela lin argumentos solventes, como que «era fillo dun farmacéutico e dedicou a esa profesión Tertulia de boticas prodigiosas e escola de menciñeiros».
Tras a charramangueirada viguesa, o Concello de Santiago quere chamar Rosalía de Castro ao aeroporto da Lavacolla —Lava-colla, o lugar onde os peregrinos lavaban as partes antes de entrar na cidade santa—. Non tardará en saír o concelleiro que argumente que ter escrito «airiños, airiños aires» é base abonda para tan alta dignidade. Estou por mandarlles o libro Catro aviadores galegos. A vida de Jose Piñeiro, Joaquín Loriga, Iglesias Brage y Ramon Franco (2006), que Ismael González dedidou os pioneiros da nosa aeronáutica. Cando menos, soaránlles Ramón Franco —para mal— e Joaquín Loriga —polo neto, o escritor Ray Loriga—.
A corporación santiaguesa asentiu por unanimidade. Non houbo un edil que se preguntase se a señora De Castro pilotara algo, ou se, por un supoñer, collera unha saba para lanzarse dende o campanario de Bastavales a abaixo.

Publicité
Publicité
Commentaires
O CABARET VOLTAIRE. Seit 2005.
Publicité
Archives
Derniers commentaires
Newsletter
2 abonnés
Visiteurs
Depuis la création 303 588
Publicité