UN CONDUTOR NO BLÚMSDEI

Búmsdei (Xerais) de Xosé Cid Cabido e O condutor que quería ser Deus (Rinoceronte) do israelí Etgar Keret están casualmente conectados. Non unicamente por apareceren os dous volumes nestes días, tamén polo seu ánimo caotizador e irreverente e polo seu estilo coloquial. Cid Cabido dá un paso máis para expoñer as súas audaces propostas narrativas para nos contar un día seu. O limián rise dos escritores que idolatran o estilo, búrlase da ansiedade por conservar vocablos da nosa lingua, mófase dos anceios que temos moitos escritores de ser traducidos e machuca o sistema literario español e, canda el, o seu nacionalismo. Keret ten unha pose de adolescente descarriado que se dedica a xogar coa realidade para non ter que facerse responsable dela. Das catro pezas que componen o seu libro, a mellor é a nouvelle que o pecha, onde un rapaz que se suicidou chega á realidade dos que decidiron sacarse a vida: determinada esa premisa tan ilóxica (máis cando informa de que "é o lugar máis semellante ao centro de Tel Aviv), acepteina e gocei verdadeiramente con ese humor que abrindo unha caixa de sorpresas tras a outra. Os catro contos que o anteceden móvense tamén en espazos de realidade esnaquizada en milleiros de anacos que resultan irrecolocables. A matriz sería un conto do realizador David Lynch se tivese sentido do humor e A loucura de Nimrod faise, malia o título, o relato máis realista.

Comments

[Matías Bruñulf]

Pode unha novela (ou longo texto de prosa poética) gañar un premio na Galiza e/ou en España sen un estilo traballado ou un vocabulario rico?

Falo en serio e non vai con segundas. Gracias.

[sucasas]

http://www.joseluissucasas.com

[flocon de neige]

Moitos parabéns

[galeidoscópio]

Noraboa polo prémio, Jaureguizar.

[Linea 12]

Veño de dar un paseo polo seu blog.
Parabéns por él.

Saúdos.