AS ENGURRAS AFEAN OS BILLETES

DIANA VREELAND, a peculiar editora de Vogue, presumía de que os seus zapatos Chistian Louboutin nunca pisaran unha beirarrúa. Desprazábase entre a súa mansión e a redacción nunha limusina. George Plimpton conta en Truman Capote. Amigos, inimigos, coñecidos e detractores lembran a súa turbulenta carreira, que Vreeland queixábase de que a chamaban excéntrica porque todas as mañás mandaba á criada que lle pasase o ferro polos billetes. Non aturaba as enrugas. Confesoullo a Capote nunha noite de troula desas que reunían a ricos e famosos de Nova York no club El Morocco. «¡Marabilloso!», exclamou o autor. A literatura galega precisa de que lle boten un Capote. Veño de lerlle ao escritor español Andrés Neuman recoñecendo que «a miña xeración cústalle facer memoria». Aquí pásanos o contrario, que non deixamos de facer memoria. A reparación e a dignidade dos que ficaron nas gabias tras o golpe militar do 36 son incuestionables, pero o asunto paira sobre a nosa novelística cunha predominancia que remata por esmagar calquera alternativa. Supoño que Rosalía Mera non é tan frívola como para alisar billetes e que Gayoso ou Méndez pisaron beirarrúa sen reparos cando acudían aos seus encontros; pero tamén son materia literarizable. Marta Ortega ben merece uns parágrafos polo Grand National de Casas Novas. Certo que tampouco vai ser todo frivolidade: no amencer do 17 de novembro de 1959, tras a troula en El Morocco con Diana Vreeland, Capote comprou The New York Times de volta resacosa para a casa e descubriu nun breve que mataran unha familia de granxeiros. Escribiu, logo, sobre actualidade a sangue frío.

Comments

[doink]

Outra bicha dura de matar, Jaureguízar. A min tamén me parece excesiva a transcendencia que se lle da ó pasado neste país. Pero Galicia é unha xerontocracia cultural, e os que mandan aférranse a esas sombras porque a Galicia (e a España) de hoxe é son moi distintas das daquela, e resúltanlles alleas por completo. É unha cuestión emocional. En Latinoamérica aínda hai grupos de intelectuais que perden o tempo poñendo a caldo ós conquistadores españois, esperando, supoño, que Cortés ou Pizarro se vaian dar por aludidos e deixarlles réplica no blog.
(Isto xa non ten nada que ver. Estiven mirando as bases do premio de narrativa de Repsol e non acabo de entender que vaian excluír as obras que non acheguen declaración asinada polo autor de orixinalidade e autoría. ¿Suponse que van abrir as plicas ANTES de manda-las obras a concurso, e xa que logo antes do fallo? ¿Logo qué carallo de anonimato é ese? ¿Alguén sabe de qué vai isto?)

[pasmón]

Xa tardas en comentar: http://www.elmundo.es/elmundo/2010/05/19/cultura/1274303129.html