Antón Patiño

O Hamburguer Bahnhoff amosaba hai anos o Mao feminizado e en technicolor de Andy Warhol. Botei un bo pedazo solitario mirando fixamente ese cadro no que fóra sala de espera da grandiosa estación de Hamburgo, en Berlín. Trataba de regresar coa imaxinación a 1972, cando esa brincadeira impactou no corazón da arte e foi asumida —e mesmo explicada— pola crítica. Non podía evitar lembrar a sentenza de Robert Hughes: «A sociedade ideal de Warhol cristalizou ao seu redor e aprendeu a amar a súa entropía». Hughes foi un crítico de arte que... [Lire la suite]

Agosto estaba agonizando con dramatismo. Parecía protagonizar unha novela algodoneira de Faulkner. Eu tomaba un café nun balcón de Ribadeo. Abaixo, no medio da rúa, parou un coche escuro, brillante e longo coma as pernas de Liza Minelli en Cabaret. Descenderon un chófer e máis un escolta. Abriron a porta e tenderon unhas muletas a un ancián. Era un glorioso banqueiro ribadense que se dirixía á panadería Torviso. Tiña unha intuición sobre a natureza humana dos financeiros. Confirmeina vendo o banqueiro comprando pan en persoa. Antes... [Lire la suite]