A CASA BONITA DE SUMAI

"A caixa era delicada, silenciosa, discreta". Así tamén a casa que construíu Anxos. A maiores é dunha prosa forte e bonita, dunha fondura emocional que emociona fondamente. A única pexa da casa é que semella erixida aos poucos, por engadido materiais, a penas cun croquis previo; pero, en todo caso, ben agradable de habitar.

Comments

[Jaureguizar]

Quero que saiba que a miña intención , obviamente, non foi amolala coa ligazón. Nin sequera sei moi ben ao que se refire porque non escoitei mais co principio. De todos xeitos, heina borrar. Desculpe

[anxos]

Quero que saiba que lle agradezo o seu tirón de orellas, por moi leve que sexa. Agradezo as chamadas de atención das que podo aprender, e da súa aprendo. Pero non lle escribín por iso, senón porque soubo ver que a caixa era delicada, silenciosa e discreta. Moi discreta, moi emocional, moi contundente e moi violenta. Asumo o que escribo, defendo o que escribo, son o que escribo.
E iso non ten nada que ver co vídeo que gravou algún asistente a un obradoiro literario e que aparece colgado na súa páxina. Quero que saiba que foi gravado sen consentimento, pero imaxino que a persoa que o gravou e o colgou na rede non o fixo con ningunha mala uva. Eu son consciente de que a escrita permanece, porque se escribe sendo moi consciente do que se escribe. Incluso do que se lle responde a alguén que fai preguntas. O que no entendo é como, sen pedir autorización, alguén grava unha intervención nun obradoiro literario sen pedir permino e o colga na rede. E tamén me pregunto como pode ser que ese vídeo sexa reproducido sen que a min me faga maldita gracia que se reproduza porque ninguén me pregunte se quero ou non amosarme desa maneira.
Esta historia é, ao cabo, unha conversa entre vostede e máis eu. Paréceme que non lle importa a ninguén máis. Pero a min fastídiame bastante, non polo que digo neses vídeos, senón porque ninguén me dixo que me estaban gravando.
Escríbolle ó blog para preguntarme en voz alta onde están os límites. É algo sobre o que reflexionar e sobre o que ninguén, polo que vexo -e ata que a un lle toca- reflexiona.
De novo un bico, querido Santi.

[anxos]

Quero que saiba que lle agradezo o seu tirón de orellas, por moi leve que sexa. Agradezo as chamadas de atención das que podo aprender, e da súa aprendo. Pero non lle escribín por iso, senón porque soubo ver que a caixa era delicada, silenciosa e discreta. Moi discreta, moi emocional, moi contundente e moi violenta. Asumo o que escribo, defendo o que escribo, son o que escribo.
E iso non ten nada que ver co vídeo que gravou algún asistente a un obradoiro literario e que aparece colgado na súa páxina. Quero que saiba que foi gravado sen consentimento, pero imaxino que a persoa que o gravou e o colgou na rede non o fixo con ningunha mala uva. Eu son consciente de que a escrita permanece, porque se escribe sendo moi consciente do que se escribe. Incluso do que se lle responde a alguén que fai preguntas. O que no entendo é como, sen pedir autorización, alguén grava unha intervención nun obradoiro literario sen pedir permino e o colga na rede. E tamén me pregunto como pode ser que ese vídeo sexa reproducido sen que a min me faga maldita gracia que se reproduza porque ninguén me pregunte se quero ou non amosarme desa maneira.
Esta historia é, ao cabo, unha conversa entre vostede e máis eu. Paréceme que non lle importa a ninguén máis. Pero a min fastídiame bastante, non polo que digo neses vídeos, senón porque ninguén me dixo que me estaban gravando.
Escríbolle ó blog para preguntarme en voz alta onde están os límites. É algo sobre o que reflexionar e sobre o que ninguén, polo que vexo -e ata que a un lle toca- reflexiona.
De novo un bico, querido Santi.

[Jaureguizar]

De nada, señora Sumai. Grazas a vostede por empuxer á literatura galega cara á madureza. Quero dicir, que escasean as novelas co calado emocional da súa e coa reflexión que vostede fai arredor do sentimentos no seo da familia. Lamento que ficase co tironciño de orellas que lle tirei, porque foi moi leve e non quita que eu considere o seu libro como necesario e de lectura prescriptiva. Bicos de volta, dona Anxos.

[anxos]

Grazas polo teu fermoso comentario. Ti ben sabes como constrúo os textos: amoereándoos, sen croquis ou con deseño previo, acumulándoos, deconstruíndoos, con cemento e sen cemento, ás veces deseñando os planos con precisión milimétrica, ás veces saltándome as normas do narrador omnisciente... pero sempre asumindo as consecuencias. Ti ben sabes como se escribe. Sabes que? Todas as normas existen para ser rebentadas.
Bicos, jaure e mil grazas por lerme e dedicarlle un tempo ás baleas.