A MADALENA DE AGATHA

(Artigo que publiquei en El Progreso)

Descubrín a Agatha Christie nun verán dos anos 80, na adolescencia. Fascioume que aquela vella cándida, tan cuspida a tres tías avoas miñas, fose quen de encaixar 150 folios coma un reloxo montado en Suíza. Os libros de Christie empecei a lelos na casa da miña avoa, cuñada das tres mulleres de cara fraca e lentes de medio vidro. Unha verán dunha década máis tarde, nos 90, informeime sobre Highsmith. A miña avoa viume na súa biblioteca intentando decidirme entre ‘Na busca do tempo perdido’, de Proust, e ‘París era unha festa’, de Hemingway. Eu daquela non sabía que Proust veraneaba en París axelado de frío. Hemingway pasou alí fame, pero tomaba café nas terrazas en camisa. A miña avoa recomendoume a Patricia Highsmith. «É que eu xa lin os clásicos, agora prefiro outras cousas», apuntou tendéndome ‘O talento de Mister Ripley’. Logo engachei con Highsmith e deixei pendente a Proust. Aínda non o lin, pero non o vou facer estes meses de calor porque sinto chorrazo ao imaxinalo na cama cuberto de peles. Patricia Highsmith admiraba a Proust. O escritor que creou un mundo saboreando a madalena da lembranza, e desprezaba a Hemingway. A novelista norteamericana botaba o verán traballando. Escribía dende que acordaba coas noticias da BBC porque non usaba despertador malia vivir no país dos reloxos perfectos. Cando menos Agatha Christie, que se asemellaba ás miñas tías avoas, gozaba no verán en Greenway, unha casa na campiña inglesa. Tal vez, me decida polas novelas de Tom Ripley e sintonice a BBC para acordar ou regrese aos 80 coa madalena proustiana que vai ser ler a Agatha Christie.

Comments

[jaureguizar]

Montouse unha boa daquela, prezado colega, porque a Christie era ben famosa xa. Nunca entendín o deprezo da intelligentzia cara á señora, imaxino que se debe a que hai pouco intelectuais que sexan quen de recoñecer unha novela ben construída.

[M.]

Precisamente hoy leí algo que dice muchísimo de la clase de Agatha Christie. Uno de sus seudónimos fue Teresa Neele y lo utilizó para registrarse en un hotel escapando de su marido, que la engañaba con otra. Excuso decir, querido Jaureguizar, cómo se llamaba esa amante.