NI POR TRES, NI POR SEIS, NI POR NUEVE MIL REALES

SEMPRE marchan os mellores. Aínda peor: marchan sen que ninguén se decate. Na Noiteboa cruceime con Xurxo Borrazás. Formulei esa preguntada desganada de crise que nos facemos os escritores: «Para cando un novo libro?» A Borrazás requerinlle unha resposta cun interese literario que vai alén a educación que uso cos autores de obras que non preveo ler. «Para cando, Xurxo?» «Quiteime», retrucou cun sorriso amable e esvaído como o que abriría a boca dun esmoleiro derrotado polas radiografías. A literatura galega está converténdose nun exército de desertores. Cada quen ten o seu xeito de despedirse: Alfredo Conde botouse da nosa literatura para atravesar ata a literatura que nos fai fronteira ceibando linguas en forma de serpes, Suso de Toro chiscou tinta de lura negra de incomprensión ao xeito mancado de Rosalía —-«ni por tres, ni por seis, ni por nueve mil reales volveré a escribir nada en nuestro dialecto», escribiu ela a Murguía—-, Caneiro presentou varias veces o cese sen acabar de amosar clemencia polo Amazonas,... Eu nada anuncio por medo ao baleiro. Todos agardamos que os lectores nos rebenten o ‘wathsapp’ de mensaxes pedindo que ‘Non me abandones’, como na novela de Ishiguro, pero non acontece. Padecemos un andacio de indiferencia de lectores que prefiren ‘Sergio Ramos: corazón, carácter y pasión’ e que fan por achegamento maior á nosa lingua ‘A cociña dos larpeiros’, de Benigno Campos. A marcha de Borrazás máncame, pero agradezo ese apagar da luz: sen cartas abertas nin manifestos agrios nin boureos resentidos. Eu, que xa o botaba en falta, informeime nunha rúa estreita da Coruña.

photo: L'Atalante de Jean Vigo

Comments

[Jaureguizar]

Detective, manca que haxa tanto escritor dándose de baixa, máis nunha idade na que deberían dar os seus mellores froitos. Cada novela e ensaio é unha chamada a recibir atencións e agarimos. Nun país indiferente aos seus creadores coma este, a falta de resposta provoca cansanzo.

[det. crepuscular]

1.detective crepuscular comenta: 02 Ene 2013 a las 08:34



Veño de publicar isto no do Fermín Bouza.



Leo no do Jaureguizar que Xurxo Borrazás tamén abandonou o barco. Pero que está a pasar na literatura galega para que autores aínda novos e con camiño por diante que percorreren, como Xurxo Borrazás ou Suso de Toro, decidan deixalo sen mais consideracións? Que está a pasar realmente? Vai en serio a cousa ou trátase dunha parada temporal? Ou dun PARADO NA TORMENTA, que escrebiría Suso de Toro? Que está a pasar? Por que de pronto un escritor decide porlle ponto final ao seu labor literario? É isto posíbel? Últimamente teñen saído nomes consagrados e “oitentóns” como os de Philip Roth (1933) e creo que tamén o do premio Nobel Imre Kertész (1929), que abandonaron o oficio da escrita novelesca. Pero o dos nosos “cincuentóns” Borrazás (1963) e de Toro (1956), aínda no mellor da sua vida, como hai que entendelo? Queiman tanto o noso país e a nosa literatura, que non deixan outro camiño que o do abandono? Que é mui duro iso de escreber para nada, para o vacío, para ninguén? Claro que é duro, e comprensíbel a sua decisión. Aínda que de Toro e Borrazás teñen o seu público, mais o primeiro que o segundo, creo eu, pero leitores, ao fin e ao cabo, que aguardan polas suas novas publicacións. En fin, que daría para que @s nos@s expert@s fixeran un gran debate sobre o asunto, que si as editoriais, que se o mercado, que se o país galego desgaleguizado, que se o triunfo da banalidade, que se isto e que se aquilo. Pero muito me temo que o noso país non está para literaturas nen para debates. A proba está en que o mesmo Borrazás publicara ARTE E PARTE, aquel ensaio sobre NÓS e que nun país “civilizado” e acostumado a debater sobre si mesmo levantaría polémica e daría que falar, e xa ves ti, pasou sen pena nen gloria, como nos conta Jaureguizar que marchou o seu autor das nosas letras. A min tamén me dói todo isto que está a pasar, e mais no caso de Borrazás, un escritor ao que lle teño muito aprezo literario. Aínda este verao relín aquel aire fresco que nos trouxera CABEZA DE CHORLITO, e aquí diante teño O DESINTEGRISTA, outro dos seus libros que non obtivera o recebimento que merecía. Publicado en Ferros, aquela colección de libros de peto de Xerais que tanto e tan bon nos deron.



Leo para todos as últimas palabras de O DESINTEGRISTA:



Adeus pois a min, Xurxo, e aos meus disfraces.

Case nunca falei en serio, nin mentín.

Nin quizais cando digo “adeus”.

Falei de máis, si. Para calar hai tempo. Non vaiamos facer un fetiche do antifetichismo.

Estes adeuses son apertas, liberación, optimismo melancólico.

A protesta do insensato, o orgullo do tolo.

A razón do solitario.

O desintegrismo propio.

Digamos non.

[jaureguizar]

Borrazás quitouse de escribir novelas, aínda nos quedan os seus artigos

[Da Mariña]

Artigo que doe, mais obrigado pola sua elegancia, sr. Jaureguízar. Botaremos moito en falta as intervencións sempre críticas de Borrazás . E sempre constructivas e lúcidas