DESCUBRÍN a Dionisio Gamallo en Ribadeo nun maio dos 70 no que o sol quentaba con resentimento. A temperatura subira ata igualar a que hai na antesala do Inferno onde agardan os condenados a que os conserxes de Satanás lles cubran a ficha. Gamallo camiñaba a espasmos contando os pasos baixo un abrigado gorro ruso e nunhas zapatillas domésticas de felpa. A manga esquerda do seu traxe gris —que cubría un kit de camiseta, camisa e chaleque de lá fina— abrazaba un feixe de xornais. Eu era un neno. Sinaleillo ao meu pai. «Un sabio, o maior experto de Becquer que hai en España», dixo con reverencia. Daquela, pensei que o Ceo de Gamallo era a literatura. Pero non. O Ceo é tal e como o representou o italiano Dalmonte no teito da pastelaría Madarro, de Lugo, en 1904. Imaxino un balneario de aguas agradable no que os recén chegados reciben un albornoz branco para o resto da eternidade. Cada mañá admiran un ceo azul con nubes de brillos dourados polo que voan despreocupados uns querubíns espidos e pícaros aos que se lles enredan unhas teas castas nas cadeiras. Dionisio Gamallo sería feliz vivindo na pintura de Madarro. Paseaba polo Ceo cando vivía en Madrid. Levantou un mapa da cidade con cruces localizando cada pastelería. Usaba bolígrafos de diferentes cores segundo a especialidade de cada local.
