LITERATURA DE CASTROMIL

Anos atrás, Xosé Carlos Caneiro afirmaba que “a literatura galega está morta”, que “soamente se fai literatura de Castromil” e que Suso de Toro dicía “susodetoradas”. O escritor compostelán publicara Miles de castromiles, un conto excelente co que se agasallaba os pasaxeiros dos autobuses. Anos máis tarde eu coincidín no diagnóstico de que “a literatura galega está morta” e empecei a manifestar as miñas visións en diferentes medios. Sigo facéndoo neste blog. O asunto é que eu fixen miña a denuncia de Caneiro e a súa literatura (nunca a súa persoa) foi obxecto das miñas apreciacións negativas.

Agora que aquelas aguas semellaban mansas e eu comprometera a miña disposición en non volver entoldar as aguas minerais de Verín, atópome con que o meu amigo Santiago Cordeiro me acusa no Cartafol de Libros de provocar que Caneiro suspenda por un tempo a súa produción narrativa. Sinceiramente, desboto ser eu culpable da súa crise creadora (pasaxeira como todas) porque me sentiría horrorizado no caso de convencerme de que unha persoa deixou de escribir polos meus comentarios sobre a súa obra. A novelística de Caneiro provócame pesadez de estómago, pero ao tempo defendo que é necesaria, mesmo imprescindible porque nesta literatura que alimentamos decotío con sonda non sobra ninguén. Nin Caneiro.

            Dito isto, un escritor non pode aspirar a habitar nunha burbulla na que o único que entren son os premios, a admiración e as palmadas nas costas. Cando un sube no Castromil debe saber que paga un prezo polo billete, que a paisaxe é bonita, pero que pode tocar un viaxeiro incómodo ao carón. Nas autoestradas da información, seino por experiencia, abondan os viaxeiros incómodos, pero iso completa o encanto da viaxe.

Comments

[jaureguizar]

Ave Fénix, para ser mellor escritor leo e escribo decotío. Hai que ser moi pueril para pensar que criticando a outros vai mellorar un. A respecto do Sumario Caneiro, levo tempo intentando pechalo, pero é que se escriben argumentos que me semellan errados a cada pouco e non podo calar ante iso.

[Ave Fenix]

Moi pueril tería que ser Caneiro para sentirse molesto por unha crítica de Jaureguizar. Que te critique un bo escritor pode amolar, pero que te critique Jaureguizar, como que me pode dar a risa. Jaureguizar pensa que facendo ruído e meténdose cos demais vai ser mellor escritor, pero hai cousas que non teñen remedio. É a típica estratexia americana do despiste para evitar falar das propias eivas. Animo, Caneiro, que este nin serve para os blogs. Bo Nadal...

[cirano]

non sei o que lle terá feito o bo de caneiro ao bo de jaureguizar, pero bom, penso que debería concederlle xa o perdón incondicional, e pasar palabra. A literatura é moi grande, e caneiro demasiado pequeno para tanta inquina. Un saúdo e bo nadal a todos.

[salsa]

Bota a culpa, con b. Escapóuseme un erro. Desculpen.

[Salsa]

Ninguén é culpable de que alguén deixe de escribir. Como moito, os lectores. Se un escribe e vende (na medida do que este país dá de si), non hai crítica que te pare. Ben sei que os escritores son xente sensible e todo lles doe, pero se a paixón de narrar existe, se iso é o primeiro, por máis que escribir doa e custe traballo, non hai quen pare ao escritor. Nin sequera o blog de Jaureguízar. Un pouquiño si que se meteu con el porque dixo que era unha miga pedante se mal non recordo. Mais tamén dixo que con vostede sempre fora correcto e o saudara, tamén se non me falla a memoria. Ora ben, moitos lle din a vostede que é isto ou o outro, que escribe mal e cousas así e vostede non dicide por iso deixar a pluma (supoño que o ordenador. Durma tranquilo, Sr. Jaureguizar que, como di o refrán, "a culpa non ten casa". O más gracioso do artículo do señor que lle vota a culpa de que Caneiro desista é que pensa que a AELG é o primo de Zumosol e ten que intervir na liorta.