MUJERES Y PERRAS
Rogelio Menéndez, un señor de Redondela que leva setenta anos en Montevideo, queixábase onte do pouco caso que lle estamos facendo aos inmensos e interesantes fondos galegos que hai na cidade. Falaba, por exemplo de correspondencia entre Castelao e Pasionaria que eu descoñecía. Contoumo durante a miña intervención na Feira de Libro de Montevideo, nun acto no que, a pesares de que a charla ficaba nun terceiro andar e de ser eu un estupendo descoñecido que prometía falar sobre literatura galega actual, contou cunha asistencia que xa me gustaría ter en moitas prazas galegas. A maior parte do público non tiña nada que ver con Galicia, mais premitiron a miña postura simbólica de falar en galego. Onde tamén falei en galego sen ter que explicar a razón para facelo foi na nova e preciosa sede do Patronato da Cultura Galega, unha soberbia casa modernista que veñen de inaugurar. O salón estaba tamén ateigado, pero desta volta entendino como a entrega dos descendentes de galegos á cultura do noso país. O centro ten infindas actividades, dende ensino da lingua ata pintura, e todo se desenvolve gratis et amore, polo voluntarismo e a xenerosidade desa comunidade. Empezamos e rematamos falando sobre o ribadense El Viejo Pancho, a quen os homes salientaban como cumio da poesía gauchesca, e as mulleres deostaban por un poema no que di algo así como "mujeres y perras, tuitas son lo mismo". Eles recoñecían o machismo e argumentaban que era un produto do seu tempo, elas que era imperdonable nunha persoa desa cultura.