FÉLIX ROMEO, UNHA BÓLA DE LUME

Félix Romeo era unha bóla de lume. Aquela noite outonal de 1999 falamos por teléfono sobre algo persoal, pero fundamentalmente a respecto de Fole mentres el miraba un partido do Schalke 0-4. El exercía de conserxe na Biblioteca de Babel. Meses máis tarde acudín con Aníbal Malvar ao único edificio de Madrid que para min ultrapasa o arquitectónico. Convocara un cónclave aragonés no seu apartamento: lembro a Pisón tan serio como retranqueiro; a Labordeta, tan falangueiro e cercano como cando finxía que un país lle cabía na mochila -a xeito da cabeza de Fraga-. Fomos cear a un paquistaní. Dúas ducias de pratiños coloridos e recendentes. Félix devora a dúas mans, a dúas bochechas, a dúas orellas, a dous ollos. Sacia a fame de dinosaurio. Quere saber todo sobre a literatura galega finisecular. Tamén asolaga a fame do estómago. Come a mesa como plan secreto e feliz para comer o mundo.