A Festa de Despedida da Clase Media resultoume ben curiosa. Eu dérame coado na Casa Branca ata a parte máis discreta, onde está a piscina. Para aquela tarde deste verán prorrogado como o presuposto dun goberno en minoría montaran un estrado sobre o que cantaba Rihannbarbados kennedya. Na primeira fila, acoutaran un espazo para John F. Kennedy, que miraba con ollos iluminados e corpo rendido nunha cadeira de rodas. O expresidente escrutaba ata ao menos erotizante dos seu contorneos, ensoñado, talvez, con aquelas marabillosas festas que lle montaba o seu equipo nos anos 60, con tantos globos como rapazas, cando Jacqueline marchaba de compras a Georgetown. Cando rematou de soar o play back, achegáronlle un micro a Kennedy para que dese un discurso argumental a aquela celebración. "Convoqueivos aquí, amigos, porque quería festexar que o Soño Americano rematou, que a clase media sufriu un ERE e non haberá unha xeración máis que disfrute dun nivel de vida despreocupado. A partires de agora, unha elite de ricos dará envexa a unha grande masa de supervivintes", explicou nun discurso que me pareceu cruel, aínda que supuxen que unicamente buscaba resaltar a súa grandeza como gobernante. Aínda máis cruel me pareceu cando reparei en que a cantante contratada era unha rapaza das Barbados, a derradeira masa de inmigrantes en lograr un ascenso social.