AZNAR USA COLONIA DE VOCACIÓN ATLANTISTA?

HAI ANOS achegueime a uns metros do poder. Eu vexo o poder como o Duque de Saint Simon vía a Luís XIV, sobre que escribiu que «irradiaba a mesma maxestosidade coa súa bata de vestir que cando dirixía a súas tropas dacabalo do seu corcel». Como legado da súa grandeza deixou o Palacio de Versalles.
Aproveitei unha visita de Aznar a Lugo para achegarme ao poder. O daquela presidente do Goberno español voou dende La Moncloa nun helicóptero, o Air Force One de Cuatro Vientos, para amosar maxestosidade. O aparello pousou nun dos outeiros que rodean Lugo. Debía inaugurar un centro de investigación gandeira. Descendeu do helicóptero con andares de estrela convidada nun vídeo de Cali e El Dandy nos que unha chea de mulatas en biquini cantaruxa unha letra de ‘dolce stil nuovo’ que distinguen as cancións de reggaeton. Aznar vestía camisa branca e pulseira de causa humanitaria.
Pregunteime polo perfume que botara. Non desboto que fose un perfume de vocación atlantista; quen sabe se un aroma Green Irish Tweed, como levaba Clint Eastwood en Harry, O Limpo. Nunca o saberei. Abrín o nariz cara ao mandatario, pero os escoltas non me deixaron achegarme.
Tamén ignoro a que ule o Congreso dos Deputados. Debería visitalo. Sempre está ben coñecer lugares cómodos para a somnolencia da sobremesa. Unha xornalista viguesa informounos de que o aroma das bancadas de Podemos era fedorento. O poder é irrespirable. Un manual de vida cortesá francesa de 1700 que se entregaba os novatos en Versalles, A ética galante, recomenda lavarse unicamente unha vez ao ano porque pode perxudicar a sáude.
Como unicamente vexo o edificio da Carreira de San Xerome pola televisión e moi de cando en vez, non me preocupan os riscos olfactivos que se corran dentro. Menos se Carolina Bescansa aleita o seu cativo no medio do Parlamento. Se pretendía denunciar o problema de moitas nais paréceme correcto. Hai demócratas que se incomodaron. Mesmo un periódico conservador acusouna dun crime de «alta burguesía» pola rúa orixe familiar, como se se puidese elexir ou como se houbese mancha ética en aproveitar as facilidades que a vida lle regala a un.
Xa metidos no incomprensible debate aromático-mamario, a prensa destacada en Madrid non nos informou sobre o olor de Pedro Sánchez. O líder socialista é tan anodino que debe recender a aseado sen máis, tal e como recomenda calquera nai sensata. Mesmo nunca nos ilustraron sobre o cheiro de Mariano Rajoy. Aposto por unha colonia de La Toja. Albert Rivera, con ese aspecto de modelo baixiño de Emidio Tucci, aparenta botarse Tommy Hilfiger.
O perfume non traspasa a pantalla do televisor, polo que me preocupa máis a solvencia intelectual que se reúne no hemiciclo. Podemos gaña longamente, aínda que non desprezo a Mariano Rajoy. O mandatario español demostrou ser un portento memorístico hai trinta anos facendo Rexistros e fíxose un caudal lector con numerosas horas dedicadas á prosa stendahliana da prensa futbolística.
Penso agora no presidente do Congreso. Patxi López, que se formaba en primeiro de Enxeñería con 28 anos cando empezou a escribir currículo político, coñece a obra de Kirmen Uribe. Recitou Maiatza (Maio) do poeta vasco na súa investidura como lehendakari. Si, xa saben, López fixo historia nese mandato porque a rendición de ETA o sorprendeu un tren que se dirixía a Chicago. Seica escoitaba Ponte sobre augas toldas, de Simon e Garfunkel, no walkman para distraerse. Todo a habilidade que encauzara Zapatero para pacificar os Parabellum desperdiciouna López admirando os Grandes Lagos. No vagón lembraba o poema de Uribe: «Vén e poremos verdes aos vencedores».
No primeiro día de lexislatura Rajoy observaba os deputados de Podemos como se mirase uns nómades danzando arredor dunha fogueira clandestina na Moncloa. Contemplaba horrorizado as grandes colas de babuíno que llevaba Alberto Rodríguez prendidas na cabeza. Tras velo, lanceime a buscar unha novela que explicase ao presidente do Goberno ese golpe de calor que levou nos fuciños. Alianza Editorial vén de editar Los miserables (1862), de Victor Hugo. Se fixese esa lectura, Rajoy apartaría os ollos do boletín oficial da Florencia madridista para dirixilos cara á xente do común. Podería memorizar o consello de Hugo: «o que se di sobre os homes ocupa tanto nas súas vidas como aquilo que fan».
Nese libro, o mandatario español atoparía outras razóns para comprender o bebé mamando e as rastas votando. O personaxe de apertura, Charles Myriel, era fillo dun parlamentario francés, polo que «estaba destinado a ser parlamentario»; pero opta por ser bispo. Victor Hugo traza un xerarca católico singular, inesperado no século XIX. O bispo é un avanzado á Teoloxía da Liberación e á Nova Política que acampou no Congreso. Como bispo correspóndenlle 15.000 francos. Repárteos entre pobres, escolas e cárceres ata quedar cos 1.000 imprescindibles dos seus gastos. A maiores, cede o pazo episcopal para hospital e rexeita unha dilixencia para visitar parroquias.
Fago unha nova parada nas páxinas de A ética galante para informarme de que atrapar piollos na cabezas alleas era un pasatempo nobre en Versalles e deixo o colofón para o que escribiu Victor Hugo en 1862: «Parecen depravados, corruptos, viles e odiosos; pero é raro que aqueles que chegaron tan baixo non teñan sido degradados no proceso, ademáis, chega un punto en que os desafortunados e os infames son agrupados. Eles son os miserables, os parias, os desamparados».