O AMOR DESTROZARANOS OUTRA VEZ

O COMENTARIO xurdiu xantando cocido o Luns de Carnaval. Alguén, sentado a un extremo da mesa longa comentou a Cuaresma de antes, cando todo pracer quedaba afeado pola convicción de que Cristo morrería necesariamente. No outro lado, houbo quen lembrou un cura de Ribadeo. Baixou a voz, inclinouse sobre a mesa e revelou: «Don Enrique era camareiro secreto do Papa». Despois incorporouse xocosamente para cantar un ferrete que compuxera algún malicioso local no convencemento de que Don Enrique lograra a dignidade «pola graza de Franco». Mentres os vellos da casa cantaban felizmente, quitei o móbil e busquei  información sobre o asunto.
Patricia Espinosa de los Monteros entrevista no ABC, a miña referencia en asuntos relixiosos, a Manuel Gullón, conde de Tepa. A xornalista preséntanolo como «gentilhombre del Papa», aínda que el descende un grado no altar da soberbia e defínese como «guardián de las llaves de San Pedro». O Corpo de Xentilhomes está formado por 55 persoas de toda a orbe, sendo unicamente dous deles españois.
Eu xa tiña a Don Enrique por unha figura notable na miña infancia. Fascinábame observar a precisión dos seus xestos cando misaba e mesmo alegrábame de que limpase a miña folla de servizos morais o sábado no que lle confesei que puxera un petardo carnavaleiro na aula da Pícola. Na miña defensa, argumentei que nunca lle copiaba nos exames a pesar de que a nosa profesora de Ciencias Naturais era pouco darwinista e deixaba facer por igual aos que estudabamos e aos que se inspiraban en chuletas. Don Enrique —creacionista a ferro quente— torceu a boca, axitou a cabeza con enfado e largou unha receita de avemarías.
Logo de marchar do confesionario arrepentínme de contarlle o crime. O meu erro fixera que aquel home de negro dispusexe dunha información tan cargada de pólvora que podería estouparme na casa a nada que se informase o meu pai.
Decidín establecer un cordón sanitario entre o sacerdote e min, confiando en que esquecese a miña revelación. Non volvín pola igrexa ata varios anos máis tarde, con vinte, reconvido  pola reflexión sobre o valor da arte relixiosa que fai Yukio Mishima en Confesiones de una máscara (Alianza) a respecto do óleo San Sebastián, de Guido Reni, que se atopa no Palazzo Rosso de Xénova. Con Xénova refírome á cidade italiana, non á rúa de Madrid.
O Martes de Carnaval estiven relendo algúns fragmentos dese libro, o que me serviu para informarme de que San Sebastián foi un capitán da garda pretoriana. Afervoado defensor do pacifismo cristiano, negouse a usar armas. O emperador Maximiliano mandouno executar por ese motivo xunto con outro obxector de conciencia, o centurión Marcelo. Hum... ese nome sóame. Ah, xa sei! Jorge Fernández tenno polo seu anxo da garda e recorre a el para atopar aparcamento. Marcelo non falla. Supoño que axuda que Fernández sexa ministro do Interior e teña un lugar reservado.
O mércores empecei Vestidos de noche, tamén de Mishima, tamén en Alianza. Esa novela é ben distinta a outras que lle lin. Hai un matrimonio entre dous rapaces ideais da alta sociedade de Tokio argallado por unha nai dominadora do seu fillo Toshio. Hai hipódromos, cócteles nos que estarica o dedo índice e vestidos de noite, como era esperar. Mishima escribe cunha linguaxe exquisita, tanto que se fai ridícula ás veces. O sarcasmo da occidentalización é máis ácedo ca noutras obras.
Contra a fin da novela, a nai de Toshio confésalle á nora que se arrepinte de ter amañado o matrimonio do seu fillo: «¿Coñeces o gusto do café cando o bebe unha muller que está soa?». Contéstase que «é o sabor que queda cando non hai ninguén que che poida botar  unha man, ninguén que estea ao teu carón na vida. É negro, doce, saboroso, aromático, persistente, un sabor que non abandona… Pois ben, coñecín o sabor do café despois de casar a Toshio».
Mishima podía escribir con esa fondura a alma feminina porque o criara a súa avoa, unha muller poderosa no ámbito doméstico. O escritor manifestou que se sentía así cando se deixou a arrastrar ata o suicidio pola loucura fascista de recuperar o imperio nipón. Ese mesmo sentimento negro e persistente afectou a Ian Curtis,como reflicte nas letras do seu grupo, Joy Division. Curtis foi unha estrela fugaz do rock entre 1976 e 1980. Deixou unha estela de dous discos: Unknow pleasures e Closer.
Vostedes coñecen a capa do primeiro álbum porque Amancio Ortega fixo camisetas con el, o mesmo que co título da canción Love will tell us apart again (O amor volverá destrozarnos), que ten ducias de versións. Nesa canción, Ian Curtis fala como a nai de Tohio. «Teño un sabor na boca. Mentres a desesperación persiste». O cantante era esposo e amante de senllas mulleres. Incapaz de poñer o corazón en xelo, colgouse na cociña na véspera de comezar a súa primera xira por Norteamérica. Rendeuse antes de voar ao país de William Burroughs, o escritor ao que máis admiraba porque «as súas obras eran un pesadelo postindustrial», como o Manchester de fábricas en ruínas no que medrara.
Os seus compañeiros de grupo contan no filme Joy Division (2007) que Burroughs o mandou ao carallo cando se atoparon en Bruxelas. Cansou daquel rapaz de 23 anos que o acosaba a base de expresarlle as súas toneladas de devoción. O venres estiven mirando ese documental de  mentres me informaba sobre o interese dunha editorial galega en publicar Mein kampf e pensaba en que, felizmente para todos, Hitler tamén tivo o seu motivo para suicidarse: a negación do seu soño.