UNHA PELOTA PINCHADA
Confeso que o acto máis aproximado á gastronomía que cometín cunha cabaza foi comprar unha desas que son tan grandotas e laranxas semellan pelotas de baloncesto pinchadas e que venden no Gadis nesta altura do ano. Eu adoito usalas para rememorar cos meus fillos a tradición galega de Defuntos. As cabazas de agora veñen xa cuns triángulos regulares de cinta aillante negra na altura dos ollos e con outro triángulo irregular no que vai corresponder coa boca. Abonda con facer unha trepanación na parte superior, baleirala de pulpa e pousarlle unha vela acesa no corazón para meter medo.
Os rapaces saben perfectamente que a parolada que lles largo sobre o Samaín e sobre que en moitos lugares do país se pousaba esa cabaza baleira e acesa para asustar aos transeúntes non deixa de ser un remedo folklórico do auténtico Halloween, unha tradición sobre a que están informados ata no aspecto antropolóxico máis ínfimo polo Disney Channel. Grazas a que os educa a súa nai, calan e asinten. As primeiras noticias culinarias da cabaza —na variedade confiteira— chegáronme a través do cabelo de anxo na torta de Mondoñedo, unha sobre mesa celestial coñecida como o paraíso do lambeteiro e o inferno do diabético. Como carezo de ambas as condicións, hai tres décadas que non probo semellante bomba calórica, aínda que de cativo sabíame moito ese agarimo doce e amendoado no padal.
A torta mindoniense foi a única sobremesa que superou a súa natureza para elevarse á categoría de espectáculo grazas a Carlos Folgueira, O Rei das Tartas, a quen lembro como extremadamente afable. Certo que el soubo vendela, pero contaba cunha base argumental ampla no singular da receita.
Como este ano non está a crise para parvadas, aproveitarei a pelota pinchada que compre para experimentar un ‘flan de Halloween’ que vén sendo unha cabaza á que se lle secciona a parte alta e se enche de leite de coco e de vaca con azucre e vainilla. A seguir, cócese.
As cabazas están incrementando a súa consideración como ingredentes para biscoitos en proporción xeométrica grazas á súa achega de dozura. Os cociñeiros máis audaces tenden a forneala combinándoa con queixos de sabores amargos ou salgados, pero a fórmula máis curiosa son as espirais de cabaza e canela, unhas lambetadas que lembran a ensaimadas.
Semella lóxico que empezamos a usar as cabazas nas sobremesas despois de tantos anos de vivir sometidos aos purés que preparaban as nosas nais. Mentres nos obrigaban a comelas, repetíannos a cantarela das súas virtudes que lles aprendía Arguiñano ou algún outro cociñeiro deses que saen pola televisión e que presumen que a súa responsabilidade remata no mesmo momento en que deixan de gravar.
/https%3A%2F%2Fassets.over-blog.com%2Ft%2Fcedistic%2Fcamera.png)