A FAME NEGRA DE MURDOCH

O único que me desagrada de visitar a Agatha Cristhie son o ambientador de eucalipto que se lle deu por poñer para evitar airear a casa e as pastas caducadas que me serve co té. Ao morrer deixou de ir ao supermercado e non as renova. Sempre que acontece un crime complexo ou algo relacionado cun delicto que require unha capacidade extraordinaria para deducir, vou visitala. A señora faise tan amable que sorprende que matase tanto e tan aqueladamente nos numerosos libros que asinou en vida. Acudín á súa vivenda campestre para pedirlle opinión sobre o escándalo das escoitas de News of The World, sobre a carencia de aptitude para a ética de Rebekah Brooks e sobre a fame negra de Murdoch. Mentres desenvolvía a miña visión do asunto, Agatha escoitaba bebendo o té. Emite un son leve, coma un gato calma secretamente a sede nun prato de sopa alleo, e ergue o dedo meiniño como indicando algo. Asistiu en silencio á miña exposición e, cando rematei, pousou a taza para indicarme que o problema dos periodistas de News International non consistía tanto en comportárense con vileza como en medrar a base de tazóns de soberbia. “Eu nunca me fiaría de Scotland Yard; Conan Doyle tenlles moita lei, pero eu non. Para resolver o delicto, os policías deben enlamarse nel e, tras resolvelo, non todos atopan o camiño de volta a esta banda das normas”.