PAILANADAS E ARROUTADAS

A VIDA REAL é todo o que nos acontece mentres non están botando ‘Sálvame’ en Telecinco. Ás veces confundímonos e percibimos como tanxibles e mensurables as confesións de Kiko Matamoros baixo unha hipnose de feira semanal, pero non. O escritor galego Kiko Neves conta que a nai do protagonista de ‘O día que morreu Steve McQueen’ (A Porta Verde) arrólao con cancións da Metro Goldwin Mayer. Todas esas composicións concibidas para o vello Hollywood, mesmo as de Kurt Weill que nos recupera agora Luís Tosar en ‘A ópera dos tres reás’ vía @Brecht, están empadronadas na rúa do Esquecemento. A banda sonora das nosas vidas é a que cantaruxa ese magma italoamericano que describe acedamente Paolo Sorrentino en ‘Todos tienen razón’ (Anagrama): «Un público alimentado a base de antenas orientadas cara á televisión italiana, entrenado a base de pailanadas e arroutos melancólicos». A materia coa que fornecemos os soños nocturnos está feita do sentimentalismo catódico máis impostado seguindo ese modelo que deseñou Berlusconi, en tempos intérprete de ‘canzone’ napolitana. A novela de Sorrentino segue os pasos de Tony Pagoda, un cantante italiano que pace nas rendas do seu éxito no Brasil. Un día recibe un cheque sen límite de ceros á dereita para regresar. Pagoda lembra a canción de Doménico Modugno que di: «a noite rematara/ e aínda seguía eu sentíndote/ sabor da vida/ marabilloso, marabilloso, marabilloso», pero sabe ben que a realidade é ben outra e que sempre hai unha compra de bonos presta a amargarcha. Consciente diso, remata o libro confesando que «o soño rematou, pero eu, non espertei».