OITENTA HORAS

A materia que compón a nosa vida son os partos, as vodas, os enterros e as compras no supermercado que cumprimos entre dúas noites de Fin de Ano. A primeira noite é esa na que os pais nos prohiben saír e a segunda, esa na que ninguén nos quita da casa nin para mercar tabaco. Eu estou na metade da vida, no momento das 00.15 horas en que abres un ollo no sofá para ir tomar algo aí fóra, na xeada. Miras os tons escuros dos edificios e as luces das casas prendidas coma beléns acolledores. Logo tomas a decisión de pechar o ollo docemente. Cando transitamos con estrondo e uvas dun ano para o seguinte, o paso do tempo preséntase con impudicia no salón. O meu pai sabía retrasar os minutos. Cada cea de despedida das 364 ceas anteriores demorábase en cociñar a carne mechada que nunca faltaba na súa carta doméstica. Comía vagarosamente, dialogaba coma un tren atravesando a provincia nunha nevarada e, cando nos decatabamos, marchara a medianoite. Aínda deixaba pasar unha hora, ata que daban as 00.00 nas Canarias. Daquela, dispoñía —facíao ano tras ano, pero coa alegría da novidade— que un fillo collese unha copa e unha culler. O encargado debía simular as badaladas para que el comese as doce uvas. Celebrando cada Aninovo cunha hora máis tarde, aprazou o pasamento unha hora por cada ano; 80 horas, logo.