AMÉNDOAS PARA HUMIDECER O CORAZÓN POR ANTONIO RESINES

Antonio Resines non era Antonio Resines. Hai invernos que nos coñecéramos. Foi arredor da mesa de billar francés na casa que Gonzalo Moure e Tina Blanco apañaran en A Senra, disfranzando con exquisitez unha conserveira doutro tempo, de cando as xoubas se envasaban en casas luminosas de pizarra e trabes de carballo anchas coma ríos escuros. Cando me presentaron a Antonio, preguntei o que nunca ningún descoñecido debería terlle preguntado a Resines e ninguén recén benvido á súa vida evitaba preguntarlle. Non, nada tiña que ver con Antonio Resines, o actor. Non eran da familia. Andados os meses odiei a miña pregunta. Desexei atrasar as horas e os días para coller a miña curiosidade, engurrala nunha bóla e lanzala á papeleira. Nada que ver con Resines actor, coa súa obviedade vital, coa súa tosquedade media española, coa predisposición á confianza cínica, co lector esperanzado e instruído no Marca. Antonio Resines, tardei en informarme, era músico cando compoñer era o único xesto torto cara ao franquismo; Antonio Resines, souben onte, predicou Bob Dylan en Madrid entre os modernos setentas de foulard e pachuli. A versión de letras escollidas e traducidas por el están para levarse á boca en Visor. Antonio Resines nunca pensou en reprochar a Dylan que enchufase a guitarra. Non perdía o tempo en diálogos nerviosos para histéricos. Gozábao e máis nada. Ben, a partir de aí, puidemos empezar a conversa. E transcorreron o anos e os ditadores, e Antonio e máis Herminia Beria buscaron a antítese ao seu Madrid moi lonxe, voluntariamente aillado e moi rural; en Frieira Vella, onde Ribadeo cheira a monte e cabalo ceibo. Xa non marcharon, aínda que Antonio Resines marchou. Eu quedo con algunhas leccións sobre tradución que me regalou e coa revelación de que comer améndoas humidece o corazón. Agora podería recordar que foi Herminia quen mo revelou, pero vou comer unhas améndoas e lembrar a Antonio.