OS ESTRANOS VASOS LONGOS

Jazz entre amigos era un programa de Televisión Española que non me perdía. Nada sabía de jazz con trece, catorce anos. Nada me interesaba o jazz. Transistaba entre a banda sonora de Grease (unha soberbia revisión do rock clásico por parte dos Bee Gees) e os Led Zeppelin cara aos Clash e os Sex Pistols. Pero o presentador de Jazz entre amigos era fascinante. Comparecía na televisión tardofranquista nun pub baixando gin tonic e daba caladas a un cigarro para marcar as pausas das frases con varios figurantes como colaboradores necesarios. Comentaba actuacións de Miles Davis ou Oscar Peterson, os que lograra conducir ata Prado del Rey, pero eu non sabía quen eran aqueles negros peculiares nin era quen de detectar os elementos interesantes da súa música. Unicamente me interesaba Juan Claudio Cifuentes, o xornalista que pronunciaba a palabra jazz de xeito máis estrano; non di llas, alongando ese a como se fose a praia de Foz; non, di llchaaasss, dun xeito que lle escoitei a ninguén outro. A partir de Cifu, buscándoo na televisión, atopándoo na radio, fun chegando ao jazz; felizmente, para non volver. O sábado tiven a sorte de que me pedisen que presentase a súa charla sobre os elementos do chaaasss no Festival de Jazz and Blues de Ribadeo. A conferencia era tan básica que fixo agromar en min a vergoña secreta dos meus escasos coñecementos sobre jazz. Na miña intervención falei dos gintonics, esa bebida que puxeron en evidencia as revistas modernas e que confio en que volva a recluírse nos acuartelamentos dende os que os casacas vermellas que combaten na África colonial, onde a bebían coma o meu tío Santiago en Guinea, para combater certas doenzas dese continente. Cifu fixo un receso para informarme de que os vasos longos contiñan unicamente tónica: “Gravabamos ás nove da mañá”.