OS HOSPITAIS SON DE BRANCO ROTO

Esta semana pareceume longa de máis. Cabalgou nerviosa da noite do martes á madrugada do mércores. Botei esas horas negras paseando polos corredores brillantes do hospital de Lugo, que é grande coma un imperio e que se despraza solemne na escuridade coma a nave espacial de Star Treck. Eu era o zar de todas as Rusias naquela soedade branca, paseando de norte a sur —e volta de sur a norte— nun camiño de trescentos metros que acabo sendo unha ruta cotiá e querida. Mentres esperaba noticias privadas agarraba no peto unha radio gris cativa. O xornalista Xabier Ares ía dando na Radio Galega noticias da feroz Guerra dos Mundos con voz de Orson Welles. Contaba como, estado a estado da Unión, gañaban os confederados do sur ao desexado prestixioso exército ianqui do norte. Hai nove anos Norteamérica tiña un presidente branco ao que sucedeu un presidente negro e agora escolleu un presidente de pel laranxa. Cando menos os moinantes de Wall Street e os columnistas do New York Times puideron votar pola súa candidata. O resto do mundo non gozamos do sufraxio universal para opinar sobre o emperador pálido.

Abrumado pola dimensión da traxedia americana busquei algunha guía para comprendela. Marilyn Manson fai crónicas dos Estados Unidos máis xenuínos criticando a súa pesada carga moral, a súa ríxida orde social. O cantante presentábase na portada do anterior álbum, The Pale Emperor (2015) inquietantemente pálido e vestido cun traxe branco. Non vou especular con profecías alucinadas. O vindeiro disco, o décimo, chamarase Say10 —Di 10, que en inglés lese como Satán—. No vídeo de lanzamento, que publicou no Supermartes electoral, racha as páxinas dunha Biblia, e decapita un señor de tupé louro, pel laranxa e gravata vermella. Marilyn Manson explicou que non foi votar para non obrigarse a elixir «entre merda de gato e merda de can».
Spotyfy permitiume escoitar The Pale Emperor e tamén me trouxo boas noticias dende o pasado: os dous discos de Kimuru. O músico da Pontenova, que encarna a modernidade vestida con chaqueta e Converse, fascinárame en 2006 con ‘Todas las naves espaciales son de plástico’. Hai unha canción, Bailactiva, na que fala sobre o pracer e o tempo. Na letra, alguén goza intensamente do baile e propón: «¿Y si paramos el tiempo? ¿Y si le damos a Pause?». Poida que gozar sexa a fórmula contra a decadencia. Francisco Nieva dicía que, co paseo triunfal da idade, «uno ya no tiene el estímulo de ser atractivo, y esa energía que venía por el mundo sexual, se sustituye por la imaginación que siempre es autocompensatoria». A imaxinación do dramaturgo rendeuse o xoves ao cansanzo de vivir, aos 91 anos.
O pasado revelase penoso para o protagonista de Flores rotas (2006), a película de Jim Jarmusch que estiven vendo o luns. No filme un vello desencantado (Bill Murray) recibe unha carta na que unha antiga noiva cóntalle que foi pai 17 anos atrás. O director obriga a Bill Murray a expresar todo o que unicamente un intérprete da súa valía pode expresar sen mover un músculo facial. Jarmusch escribe uns guións cheos de casualidades improbables que non sabe ligar, pero é un xenio filmando a miseria que convive coa torre na que vive o presidente da pel laranxa nos Estados Unidos. O interesante do seu cine non é o primeiro plano; senón todo a pobreza e a violencia que soportan os seus personaxes secundarios.
O martes estiven preparando as xornada electoral na metrópole vendo Idus de marzo (2011), de George Clooney. A película é unha loita entre asesores de campaña dun candidato a presidente de Estados Unidos. Conta a victoria da ambición sobre a amizade. Mediada a historia, un politólogo —o grande actor Philip Seymour Hoffman— explícalle a outro —o mediano Ryan Gosling— por que o condeou: «Valoro máis a lealdade que a capacidade, e ti tes moita capacidade». A lealdade é un valor case inexistente nos partidos, polo que non lles recomendaría aos seus fillos que estuden Políticas. Mellor que se dediquen á astroloxía visto o visto o pasado martes en Norteamérica. Xa cantaba Marilyn Manson o ano pasado en ‘The Mephistopheles in Los Angeles’ que «o pasado pasou, e agora resulta tan patético...».
Escoitando como avanzaban os soldados do Presidente Laranxa polas inmensas e alleas chairas de Norteamérica lembrei A metamoforse. Pensei en que Kafka escribía unha profecía sobre a perplexidade das autoridades europeas cara ao gañador das eleccións americanas cando di sobre Gregorio convertido en insecto que «a pesar do seu aspecto triste e repulsivo era un membro da familia ao que non podían tratar coma un inimigo».
Despois de toda a noite camiñando de banda a banda da nave luminosa de Star Treck, cando o día clarexaba con luces violáceas, ingresaron no hospital de Lugo unha señora maior. Estaba soa. Achegóuseme para falarme co pelo tinxido de marrón a cachos e as zapatillas vermellas. Eu corrixía un texto, pero non lle importou porque estaba mirando os ollos do anxo exterminador. Anuncioume que podería morrer. Contábame ese pánico tan íntimo sen coñecernos porque os dramas médicos fan estranos compañeiros. Ela non temía pola súa vida, temía pola vida dos netos aos que coidaba como nai subsidiaria, morta a filla. «A vida avanza golpe tras golpe», díxome antes de que a levasen facerlle un tac. Ata que non volvín a casa aquela noite non me puxen pálido de vergoña. Estivera corrixindo un texto e tomara o seu horror por unha conversa funcional motivada por un encontro azaroso. Agora miro atrás, pero non sei o seu nome.