novembre 2014

O paseo de hoxe foi vespertino. Canda a miña muller e canda Antón (+8), o que dei convencido para que nos acompañase porque lle permitín levar un balón de fútbol. Paramos na Praza do Campo para mirar unha tenda de queixos espectaculares, preciosos, e Antón regateaba a estatua de San Vicente e eu quitaba fotografías da Lúa empoleirada sobre a cidade e a miña imaxinación tarareaba There will never be another you poñendo a mesma voz afeminada e deliciosa de Chet Baker e todo, todo, pareceu perfecto por uns trinta segundos. Pero non fun... [Lire la suite]

A morte de Cayetana de Alba deu para falar moito sobre ela, pero, sobre todo, para falar sobre nós mesmos. O pasamento da catorce veces Grande de España forzounos a revivir a morriña por un mundo perdido e irrecuperable. Os cidadáns estamos agradecidos aos ilustrados do século XVIII por teorizar a equiparación de todos os seres humanos. Esa gratitude convive nos nosos corazóns co rancor por ternos guillotinado os referentes sociais. Sospeitamos que os nosos antergos remotos eran máis felices porque vivían nunha orde social... [Lire la suite]

A muller atou a miña saúde a unha desas pulseira negras que contan os pasos. Encargoume 15.000 diarios. Cando saín da casa, contra as nove, para levar a Antón ao colexio o ceo amosaba un gris continuado e frío. O vento, un O-NO sopraba a 1 km/h, polo que temín que nada barrería as nubes e non veríamos o sol en todo a xornada. O día era cincento, tristoño. Descendín dende o outeiro sobre o que está a miña casa, na traseira do Gran Hotel, ata Augas Férreas. Descendín á antesala do averno da Seguridade Social para solicitar unha... [Lire la suite]

As vellas fotografías respiran no pasado opaco, agardando en silencio humildemente a que alguén tire por elas cara á superficie clara do presente. Veño de atopar unha imaxe en branco e negro dun verán dos tempranos 70. Tres dos meus irmáns -Francis, Mikel e Itziar-, Jacobo Beltrán e máis eu posamos en dúas ringleiras na praia da Rapadoira, en Foz. Todos estamos en traxe de baño e relativamente morenos. Por tras de nós, está Xico, o socorrista. A súa figura, osezna e escura, cunha viseira branca de popeye desembarcado para sempre.... [Lire la suite]

    O actor vasco Karra Elejalde recoñece que o peor da rodaxe de A esmorga non foi interpretar en galego, senón interpretar o frío. Elejalde non é de Bilbao, pero podería polo esaxerado. Sostén que, durante a filmación, «padecimos ocho ciclogénesis seguidas», que combatiron con neopreno e camisetas térmicas.Ese plural no que se expresa inclúe a Miguel de Lira e Antonio Durán, Morris. Ignacio Vilar escolleu os tres para regaleguizar a versión cinematográfica da novela A esmorga de Eduardo Blanco Amor, que Gonzalo Suárez... [Lire la suite]

(Texto escrito para a mesa redonda do Simposio O libro e a lectura nos medios da Asociación Galega de Editores do 20 de novembro de 2014. Participaron Carme Vidal e Xesús Fraga, moderou Manuel Bragado) Hai uns días atopei en Twitter unha fotografía de 1950. Mirábase un escuro tanque ruso no medio dunha paisaxe pálida de xeo. Un soldado ruso sacaba medio corpo pola torreta e daba de comer a dous osos polares brancos. No pé de foto informaba de que era leite condensado. Todos queremos que siga habendo osos polares e que alguén alleo... [Lire la suite]

Hai homes que nunca choran porque non saben. Os poucos que saben chorar, choran de noite; desorientados na escuridade universal da cama. Ximen discretamente de costas ás súas parellas, que durmen cunha pracidez estrana e inconsciente, abrigadas polo extremo máis radical do edredón. Os homes choran porque teñen medo. Saben que abaixo, segundo a cidade descende nunha abrupta caeira ata o Miño, hai unha gran boca abríndonse no negror. Desta beira do río, hai homes chorando na cama coma se descenderan dentro de si mesmos con lámpadas de... [Lire la suite]

Alain Finkielkraut desvela costumes tristes das cités francesas (en La identidad desdichada, Alianza Editorial). As cités son as barriadas nas que viven os miserables do postcolonialismo, fundamentalmente os netos do Magreb. As rapazas deben levar veo. Algunhas valentes evitan cubrir a cabeza, pero non ousan poñer saia (xa non maquillarse ou subir a tacóns). Censúranse a levar pantalón, mais non pantalon e tenis, non; ha ser pantalón de chándal e chaqueta de chándal. Como atrevemento, cubren o pelo cunha gorra pode facer as veces do... [Lire la suite]

Aurora non o daba crido cando viu a anciá co corpo enxoito e pálido oculto baixo teas negras que se presentara no ultramarinos dos seus pais. «Son a túa avoa, Auroriña», anunciouse con naturalidade e firmeza. A vella parecíase desconcertantemente á súa avoa, falaba galego coa dición mastigada da súa avoa; pero estaban no centro de Bos Aires e a súa avoa vivía nunha aldea de Maside, en Ourense.Aurora Bernárdez lembraba a a avoa dos catro anos, entre 1920 e 1924, que vivira cando nena en Galicia, entre Maside, Vigo e Lugo. Si, non... [Lire la suite]

Ao alcalde de Vitoria non lle gusta que haxa mulleres que se bañen nas piscinas públicas da cidade con veo. A min tampouco. Javier Maroto fixera outras declaracións nas que xeralizaba sobre o abuso dos inmigrantes cos servizos sociais municipais. Niso si que discrepo. Primeiro, polo inxusto da xeralización; segundo, porque non se pode censurar a ninguén por cubrir tratar de comer e durmir todos os días e todas as noites. Ante todo, debemos ser humanos con outros seres humanos. Asunto distinto é darse un baño nunha piscina, un pracer... [Lire la suite]